υποκύω

Α

(επικ. τ.) (συν. το παθ.) ὑποκύομαι

(συν. για γυναίκα αλλά και για θηλυκό ζώο) μένω έγκυος, συλλαμβάνω (α. «ἡ δ' ὑποκυσαμένη διδυμάονε γείνατο παῑδε», Ομ. Ιλ.

β. «αἱ δ' ὑποκυσάμεναι ἔτεκον δυοκαίδεκα πώλους», Ομ. Ιλ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < ὑπ(ο)-* + κύω «εγκυμονώ, κυοφορώ»].